وقتی اين سه کتاب کوچولو از جبران خليل جبران (عارفانه ها، جاودانه ها و عاشقانه ها) رو هديه بگيری، نتيجه طبيعيش اين می شه که با ولع تمام جمله هاش رو بجوی و بعد از اون تازه بری سراغ کتابهای قديمی ش.
نامه های عاشقانه يک پيامبر رو می بايست دوباره می خوندم. لازم بود يه خورده از رمانتيسم ظاهری جمله هاش فاصله بگيرم. هر چی باشه انديشه دو تا آدم بشدت فهميده (جبران خليل جبران و ماری هسکل) پشت اين نامه هاست و حرفهاشون خيلی با "دل و قلوه ستاندن" ها و "فدايت شوم" های ليلی مجنون های روزگاران فرق داره!
نوشته های جبران خليل جبران رو خيلی دوست دارم. به خصوص اين سبک جمله های کوتاه و حکيمانه رو :
"يک انسان می تواند آزاد باشد، بی بزرگ بودن.
اما هيچ انسانی نمی تواند بزرگ باشد، بی آزاد بودن"
"هر مردی دو زن را دوست دارد، يکی زاييده خيال اوست و ديگری هنوز به دنيا نيامده"