۱۳۸۱ آذر ۵, سه‌شنبه

آهای صدای حماقت ،هوی سيمای بلاهت !

نه ما ماشين لندرور هستيم، نه اين شبها جاده های پرتپه و چاله کوهستانی هستش و نه علی، آبادی آخر جاده . وگرنه تبليغ گريه و زاری با اين برنامه هايی که خلايق رو تو طول شب در حال عزاداری نشون می ده، خيلی موثر بود. اونقدر که می تونست مثل تبليغ صد من يک غاز لاستيک دنا همه مشکلات ما رو حل کنه و ما رو سالم و بی دغدغه به سرمنزل مقصود برسونه.حيف!

مشکل از اين دو تا موضوع هستش که به هم ربط ندارند. وگرنه تو از نظر فهم و شعور کم نمياری. هرگز!