زندگی شايد نوسان مداوم انسان در اين دو عالم يا اين دو حالت روحی باشه.
تو دنيايی که اگر فقط 10 روز از محيط بيرون زندگيت غافل باشی، بعد از اون مدت ممکنه احساس يه آدم ماقبل تاريخ رو داشته باشی که به آينده سفر کرده!
يا از اون طرف آدمهايی رو ببينی که اوج درک شون از انسان به استخوان و پوست و ماهيچه و چربی و حواس پنجگانه و آلات چندگانه و حالات پيش از آميزش و احوال پس از گوارش و نهايت شناختشون از انسانيت به منشور حقوق بشر سازمان ملل ختم می شه.

خيلی خيلی سخته که بتونی نقشت رو بجا و به موقع و کامل تو هر دو جا بازی کنی.