سوگند به بغض، وقتی لحظاتی به شکستنش باقی است.
سوگند به غرور، وقتی برای قربانی شدن در پای تو سبکبال می شود.
سوگند به غم، وقتی با زخمهای روحت همنوا می شود.
سوگند به شادی، وقتی می کوشم تا آن را در گهواره چشمانت بخوابانم.
گاهی اوقات فقط سوگند می تونه تو رو تو زندگی غسل تعميد بده.
۱۳۸۳ مهر ۸, چهارشنبه
۱۳۸۳ مهر ۶, دوشنبه
هنوز تهوع تلخ صبحگاهی از جلوی پرده چشمهات کنار نرفته که چهره لطيف و چرند صبح با صدای ابلهانه گوينده زن راديو هم آهنگ می شه : "بخند تا دنيا به روت بخنده" ، "زندگی هميشه به آدمهای اخمو اخم می کنه" ... (آخه نمی دونم اين گنداب رو چندبار و به چند زبون مختلف می شه قرقره کرد؟!)
بخودت ميای که می بينی تو تاکسی نشستی. چند روزه که صحنه سر بريده اون مرد آمريکايی با پس زمينه آدمهای سياه پوش و پرچمهای لااله الا الله از جلوی چشمهات کنار نمی ره. نمی دونم چرا دنبال قاتلين بالفطره اون آدم تو دور و بر خودم می گردم. نمی دونم!
چهره اکثر دانش آموزان و دانشجويان گرامی از قداست علم و دانش منور شده! یه پسر سفيدروی و تر و تميز دبستانی که به زحمت به 10 سال می رسه، يه مسير می گه. با ما هم مسير نيست، ولی راننده با لحن چندش آوری می خنده و می گه : "سوار شو بريم. د بيا بريم ديگه"
پسرک سوار نمی شه. به طرف صورت کريه ش برمی گردم. تازه متوجه می شوم افتخار مجاورت با يک سگ سبيل تمام عيار رو داشتم و تا حالا نمی دونستم. هرزگی از سر و صورتش می باره. فرصت خوبيه تا همه تهوعات انباشته شده رو تو صورتش بالا بيارم. نمی دونم اون ارزش عق زدن رو نداره يا واسه من نايی باقی نمونده! تصور می کنم چند سال ديگه م.آ با چه احتمالی تو يکی از همين خيابونها با چنين جونورهايی مواجه می شه.
دلم می خواد يه سوراخی، يه چاهی، يه چيزی گير بيارم توش تف کنم.
بخودت ميای که می بينی تو تاکسی نشستی. چند روزه که صحنه سر بريده اون مرد آمريکايی با پس زمينه آدمهای سياه پوش و پرچمهای لااله الا الله از جلوی چشمهات کنار نمی ره. نمی دونم چرا دنبال قاتلين بالفطره اون آدم تو دور و بر خودم می گردم. نمی دونم!
چهره اکثر دانش آموزان و دانشجويان گرامی از قداست علم و دانش منور شده! یه پسر سفيدروی و تر و تميز دبستانی که به زحمت به 10 سال می رسه، يه مسير می گه. با ما هم مسير نيست، ولی راننده با لحن چندش آوری می خنده و می گه : "سوار شو بريم. د بيا بريم ديگه"
پسرک سوار نمی شه. به طرف صورت کريه ش برمی گردم. تازه متوجه می شوم افتخار مجاورت با يک سگ سبيل تمام عيار رو داشتم و تا حالا نمی دونستم. هرزگی از سر و صورتش می باره. فرصت خوبيه تا همه تهوعات انباشته شده رو تو صورتش بالا بيارم. نمی دونم اون ارزش عق زدن رو نداره يا واسه من نايی باقی نمونده! تصور می کنم چند سال ديگه م.آ با چه احتمالی تو يکی از همين خيابونها با چنين جونورهايی مواجه می شه.
دلم می خواد يه سوراخی، يه چاهی، يه چيزی گير بيارم توش تف کنم.
هنوز تهوع تلخ صبحگاهی از جلوی پرده چشمهات کنار نرفته که چهره لطيف و چرند صبح با صدای ابلهانه گوينده زن راديو هم آهنگ می شه : "بخند تا دنيا به روت بخنده" ، "زندگی هميشه به آدمهای اخمو اخم می کنه" ... (آخه نمی دونم اين گنداب رو چندبار و به چند زبون مختلف می شه قرقره کرد؟!)
بخودت ميای که می بينی تو تاکسی نشستی. چند روزه که صحنه سر بريده اون مرد آمريکايی با پس زمينه آدمهای سياه پوش و پرچمهای لااله الا الله از جلوی چشمهات کنار نمی ره. نمی دونم چرا دنبال قاتلين بالفطره اون آدم تو دور و بر خودم می گردم. نمی دونم!
چهره اکثر دانش آموزان و دانشجويان گرامی از قداست علم و دانش منور شده! یه پسر سفيدروی و تر و تميز دبستانی که به زحمت به 10 سال می رسه، يه مسير می گه. با ما هم مسير نيست، ولی راننده با لحن چندش آوری می خنده و می گه : "سوار شو بريم. د بيا بريم ديگه"
پسرک سوار نمی شه. به طرف صورت کريه ش برمی گردم. تازه متوجه می شوم افتخار مجاورت با يک سگ سبيل تمام عيار رو داشتم و تا حالا نمی دونستم. هرزگی از سر و صورتش می باره. فرصت خوبيه تا همه تهوعات انباشته شده رو تو صورتش بالا بيارم. نمی دونم اون ارزش عق زدن رو نداره يا واسه من نايی باقی نمونده! تصور می کنم چند سال ديگه م.آ با چه احتمالی تو يکی از همين خيابونها با چنين جونورهايی مواجه می شه.
دلم می خواد يه سوراخی، يه چاهی، يه چيزی گير بيارم توش تف کنم.
بخودت ميای که می بينی تو تاکسی نشستی. چند روزه که صحنه سر بريده اون مرد آمريکايی با پس زمينه آدمهای سياه پوش و پرچمهای لااله الا الله از جلوی چشمهات کنار نمی ره. نمی دونم چرا دنبال قاتلين بالفطره اون آدم تو دور و بر خودم می گردم. نمی دونم!
چهره اکثر دانش آموزان و دانشجويان گرامی از قداست علم و دانش منور شده! یه پسر سفيدروی و تر و تميز دبستانی که به زحمت به 10 سال می رسه، يه مسير می گه. با ما هم مسير نيست، ولی راننده با لحن چندش آوری می خنده و می گه : "سوار شو بريم. د بيا بريم ديگه"
پسرک سوار نمی شه. به طرف صورت کريه ش برمی گردم. تازه متوجه می شوم افتخار مجاورت با يک سگ سبيل تمام عيار رو داشتم و تا حالا نمی دونستم. هرزگی از سر و صورتش می باره. فرصت خوبيه تا همه تهوعات انباشته شده رو تو صورتش بالا بيارم. نمی دونم اون ارزش عق زدن رو نداره يا واسه من نايی باقی نمونده! تصور می کنم چند سال ديگه م.آ با چه احتمالی تو يکی از همين خيابونها با چنين جونورهايی مواجه می شه.
دلم می خواد يه سوراخی، يه چاهی، يه چيزی گير بيارم توش تف کنم.
۱۳۸۳ شهریور ۳۰, دوشنبه
u used to fly so high
هر غروری هزينه ای داره. هزينه ش که پرداخت شد، می بينی که چطور نرم می شه. می دونم. يه جورايی اسفناکه. ولی اينو واسه اين می گم که دچار خود-نشکستنی-پنداری نشی و اگه یه روز يه عقاب تيزپرواز رو ديدی که ارتفاع کم کرده و واسه يه قالب پنير داره کلاغ وار قارقار می کنه، تو ذوقت نخوره.
غرور هزينه ای داره. هزينه ش که پرداخت شد ...
هر غروری هزينه ای داره. هزينه ش که پرداخت شد، می بينی که چطور نرم می شه. می دونم. يه جورايی اسفناکه. ولی اينو واسه اين می گم که دچار خود-نشکستنی-پنداری نشی و اگه یه روز يه عقاب تيزپرواز رو ديدی که ارتفاع کم کرده و واسه يه قالب پنير داره کلاغ وار قارقار می کنه، تو ذوقت نخوره.
غرور هزينه ای داره. هزينه ش که پرداخت شد ...
u used to fly so high
هر غروری هزينه ای داره. هزينه ش که پرداخت شد، می بينی که چطور نرم می شه. می دونم. يه جورايی اسفناکه. ولی اينو واسه اين می گم که دچار خود-نشکستنی-پنداری نشی و اگه یه روز يه عقاب تيزپرواز رو ديدی که ارتفاع کم کرده و واسه يه قالب پنير داره کلاغ وار قارقار می کنه، تو ذوقت نخوره.
غرور هزينه ای داره. هزينه ش که پرداخت شد ...
هر غروری هزينه ای داره. هزينه ش که پرداخت شد، می بينی که چطور نرم می شه. می دونم. يه جورايی اسفناکه. ولی اينو واسه اين می گم که دچار خود-نشکستنی-پنداری نشی و اگه یه روز يه عقاب تيزپرواز رو ديدی که ارتفاع کم کرده و واسه يه قالب پنير داره کلاغ وار قارقار می کنه، تو ذوقت نخوره.
غرور هزينه ای داره. هزينه ش که پرداخت شد ...
۱۳۸۳ شهریور ۱۹, پنجشنبه
کدوم شعله؟
یه جورايی به قهرمانهای فيلمهای کيميايی حسوديم می شه. به اصطلاح مردای روزگار. از اين جهت که هنوز دليلی واسه مبارزه کردن تو زندگی دارند. ناموس بربادرفته، خاک برباد رفته، جوونی برباد رفته، عشق بربادرفته، ... پايان تلخ سرنوشت هاشون اصلا مهم نيست. به نظر من بازهم خيلی خوشبخت هستند. شعله ای که تو وجودشون زبونه می کشه، گاهی اوقات واسه زندگی خيلی لازمه. با وجوديکه که دردها و دغدغه هاشون يه جورايی واست خنده دار شده، اما سيب زمينی پشندی شدن هم کم خنده دار نيست. هی! می دونی چی می گم؟!
کدوم شعله؟
یه جورايی به قهرمانهای فيلمهای کيميايی حسوديم می شه. به اصطلاح مردای روزگار. از اين جهت که هنوز دليلی واسه مبارزه کردن تو زندگی دارند. ناموس بربادرفته، خاک برباد رفته، جوونی برباد رفته، عشق بربادرفته، ... پايان تلخ سرنوشت هاشون اصلا مهم نيست. به نظر من بازهم خيلی خوشبخت هستند. شعله ای که تو وجودشون زبونه می کشه، گاهی اوقات واسه زندگی خيلی لازمه. با وجوديکه که دردها و دغدغه هاشون يه جورايی واست خنده دار شده، اما سيب زمينی پشندی شدن هم کم خنده دار نيست. هی! می دونی چی می گم؟!
یه جورايی به قهرمانهای فيلمهای کيميايی حسوديم می شه. به اصطلاح مردای روزگار. از اين جهت که هنوز دليلی واسه مبارزه کردن تو زندگی دارند. ناموس بربادرفته، خاک برباد رفته، جوونی برباد رفته، عشق بربادرفته، ... پايان تلخ سرنوشت هاشون اصلا مهم نيست. به نظر من بازهم خيلی خوشبخت هستند. شعله ای که تو وجودشون زبونه می کشه، گاهی اوقات واسه زندگی خيلی لازمه. با وجوديکه که دردها و دغدغه هاشون يه جورايی واست خنده دار شده، اما سيب زمينی پشندی شدن هم کم خنده دار نيست. هی! می دونی چی می گم؟!