در آغاز هیچ نبود، حتی کلمه هم نبود. خورشید در آسمان می تابید و آسمان بر زمین می بارید و علف بر زمین سبز می شد و بره ها علف ها را می چریدند و گرگها بره ها را می دریدند و انسان آموخته بود که به همه طبیعت عشق بورزد و بعد به همه چیز خنجر بزند و مرگ در انتها همه را می بلعید.
و خدا که به تازگی از جنون خلقت رها شده بود، بر تخت کبریایی اش با فرشتگان برگزیده بارگاهش قمار می کرد و لحظه ای از پدیدار شدن آس خاج در دستانش ذوق زده می شد و لحظه ای دیگر از دیدن صحنه ای از حیات وحش قهقهه می زد و در چند لحظه بعد بی ثمرشدن آسش را با لعنت فرستادن به ابلیس تلافی می کرد.
امروز سالها بدنبال فردا دویده بود تا خوشبختی را در آن ملاقات کند و فردا سالها بود که داشت خاطرات خود را ورق می زد تا به یاد آورد خوشبختی را در کدام دیروز ملاقات کرده و از روی آن با عجله و ناکام گذشته است.
زندگی با همه رژها و خط چشم ها و تاپ ها و طنازی ها در برابر ما روسپیگری کرده بود و دیگر شاخکهایش برایمان از دور پیدا بود. مدتها بود که شاعر از وعده های به رنگ شقایق خود نزول کرده و به تک بیت "تا سیفون هست، زندگی باید کرد" قناعت می کرد.
"یخ در بهشت" ناب ترین هوسی بود که در سالهای اخیر به بارگاه ملکوتی ذهنمان مشرف شده بود، "آشپزخانه عاری از سوسک" آخرین هدف متعالی ای بود که برای آن جنگیده بودیم و تعارف زدن به استیو در مقابل درب ورودی توالت والاترین درجه ایثاری بود که بدان نائل شده بودیم.
خانم هنرپیشه را پس از اولین باری که بدون make-up زیارت نمودیم، وبا گرفتیم و ترک کردیم. خانم سرندیپیتی پس از آنکه یکبار یادمان رفت ابتدا از مارکس و هگل و کانت و برگمان و تارانتینو و چخوف و مارکز و ویرجینیا وولف مقدمه ای بخوانیم و بعد برویم سراغ شمع و گل و پروانه و "زیر باران باید رفت" و "بر سینه بوسه باید زد" و الخ ،ما را ترک کرد. برای خانم آفت زده پس از آنکه شروع به ذکر مصیبت از شکست های عشقی قبلیش کرد و از ما خواست تا از عشاق پیشین خوک صفتش اعلان برائت کنیم، یک وبلاگ با تیتر عاشقانه درست کردیم و برای ایشان و دل شکسته شان یک زندگی وبلاگی پرثمر آرزو کردیم. و بالاخره خانم وهم صورتی آنقدر ما را با اعتقاد قلبی به فال قهوه، ارتباط پنهانی با سای بابا، ابراز علاقه به لاک های جیغ ناک وابراز محبت به سگ سفید پشمالویش ناپلئون شرمسار نمود که از شدت کوتولگی فرهنگی خودمان را در مقابل چشمانش زنده به گور کردیم.
و در این لحظه عظیم تاریخی و پیج عظمای جغرافیایی، علیرغم میل باطنی و برخلاف پیمانی که با شما جهت محافظت از ذات اقدستان در صحرای عدم بسته بودیم و آگاه به همه خطراتی که ساحت مقدستان را در عالم وجود تهدید می کند و هزینه بر شدن پرواز به صحرای عدم بدلیل افزایش قیمت سوخت و جهت شادی روح رفتگان و به حسرت هواهای دونفره ای که این روزها تماما توسط بزها استنشاق می شوند، حکم به خلقت شما می دهیم. باشد که ندای خلقت ما را اجابت فرموده، ملوکانه از صحرای عدم به خاک وجود قدم بگذارید و ما را در تحمل خرزهره های حیات تسلی خاطر دهید.
۱۳۸۷ فروردین ۱۱, یکشنبه
۱۳۸۶ اسفند ۲۶, یکشنبه
با اینا زمستونو سر می کنم
آسمان، آفتابت کو؟ برادر، بند تنبانت کو؟ خواهرم، جوراب شلواری ات کو؟ زمستان، ابهتت کو؟ زمستان برای مدتی یادش می رود که سرد باشد، در شهر شایعه ای می پیچد که عاشق بهار شده و تب کرده است. یک ماه که می گذرد و نه بهار و نه هیچ کس دیگری تحویلش نمی گیرد، تبش را در یک منفی ضرب می کند و غرش کنان می گوید: "کو* لق بهار، حضور خودمان مستدام"
درس خواندن، تنها باری که به کشیدن آن عادت کردیم. زندگی شاید دست و پا زدن در تمرین و حل تمرین و پروژه و پرزنتیشن و ریپورت و پیپر باشد با دوره تناوب یک ترم تحصیلی، زندگی را از من بگیر، شبها و ویکندهایم را نه! تحقیق برای موضوع تحقیق، اه شِت، روی این موضوع هم کار شده است. همیشه همینطور بوده. کسی قبل از شما همه سوراخهای خارق العاده خلفت را فتح کرده است! جناب استاد اعظم، بزار قسمت کنیم نادونیمون رو. There is no late assignment policy ، اما خانم عظیم الشان، منظورم با شما نبود. همه قانونهای من در زندگی استثناء پذیرند.
آدمها می میرند. آدمها بی صدا می میرند. آدمها گاهی از نمردن خسته می شوند و می میرند. آدمها زاده می شوند. آدمها پر سر و صدا زاده می شوند. آدمها گاهی آنقدر از دیرآمدن شرمسار می شوند که دوقلو زاده می شوند. آدمها حقوق جنسیتی خود را عادلانه تقسیم می کنند، کالبد بشکه مانند مادرشان را ترک می کنند، عذر آخرین خالهای مو را از روی سر پدرشان می خواهند، چشمان پدربزرگشان را تر می کنند و سمفونی اصوات بنفش خود را بصورت آنلاین برای بستگان خارج از کشور پخش می کنند.
سلام نازنین، باهاش مبارزه کن. می دونم که اگه هزار بار دیگه هم شیمی درمانی یک خال مو واست باقی نگذاره، باز هم موهات درمیان. مشکی پرکلاغی، چند قدم از خود عشق هم اونورتر.
... در زندگانی حرفهایی هست که ... که ... که ... به لعنت خدا هم نمی ارزند ... گل واژه کافی است. بازی بس است. جلسه رسمی است. عشق های زمستانی در برزخی از زخمهای پاییز گذشته و وسوسه های بهار آتی معلقند. عشق های زمستانی دستشان را به شما می سپارند و با شما در برفها قدم می زنند، در حالیکه هنوز در رویای معشوق قبلی شان هستند یا اینکه به افق های دوردست خیره شده اند و انتظار معشوق موعودشان را می کشند. عشق های زمستانی فقط جهت خالی نبودن عریضه هستند. عشق های زمستانی شما را به اولین رهگذری که آغوشش چند درجه گرمتر باشد یا اولین پرستوی اسفندی که قاصد خبر بهتری باشد، خواهند فروخت.
فکر پیچیدن بوی بهار توی اون خونه دور، وحشت شکستن بال امید، شوق يه خیز بلند از روی بته های نور، با اینا زمستونو سر می کنم، با اینا خستگیمو در می کنم.
درس خواندن، تنها باری که به کشیدن آن عادت کردیم. زندگی شاید دست و پا زدن در تمرین و حل تمرین و پروژه و پرزنتیشن و ریپورت و پیپر باشد با دوره تناوب یک ترم تحصیلی، زندگی را از من بگیر، شبها و ویکندهایم را نه! تحقیق برای موضوع تحقیق، اه شِت، روی این موضوع هم کار شده است. همیشه همینطور بوده. کسی قبل از شما همه سوراخهای خارق العاده خلفت را فتح کرده است! جناب استاد اعظم، بزار قسمت کنیم نادونیمون رو. There is no late assignment policy ، اما خانم عظیم الشان، منظورم با شما نبود. همه قانونهای من در زندگی استثناء پذیرند.
آدمها می میرند. آدمها بی صدا می میرند. آدمها گاهی از نمردن خسته می شوند و می میرند. آدمها زاده می شوند. آدمها پر سر و صدا زاده می شوند. آدمها گاهی آنقدر از دیرآمدن شرمسار می شوند که دوقلو زاده می شوند. آدمها حقوق جنسیتی خود را عادلانه تقسیم می کنند، کالبد بشکه مانند مادرشان را ترک می کنند، عذر آخرین خالهای مو را از روی سر پدرشان می خواهند، چشمان پدربزرگشان را تر می کنند و سمفونی اصوات بنفش خود را بصورت آنلاین برای بستگان خارج از کشور پخش می کنند.
سلام نازنین، باهاش مبارزه کن. می دونم که اگه هزار بار دیگه هم شیمی درمانی یک خال مو واست باقی نگذاره، باز هم موهات درمیان. مشکی پرکلاغی، چند قدم از خود عشق هم اونورتر.
... در زندگانی حرفهایی هست که ... که ... که ... به لعنت خدا هم نمی ارزند ... گل واژه کافی است. بازی بس است. جلسه رسمی است. عشق های زمستانی در برزخی از زخمهای پاییز گذشته و وسوسه های بهار آتی معلقند. عشق های زمستانی دستشان را به شما می سپارند و با شما در برفها قدم می زنند، در حالیکه هنوز در رویای معشوق قبلی شان هستند یا اینکه به افق های دوردست خیره شده اند و انتظار معشوق موعودشان را می کشند. عشق های زمستانی فقط جهت خالی نبودن عریضه هستند. عشق های زمستانی شما را به اولین رهگذری که آغوشش چند درجه گرمتر باشد یا اولین پرستوی اسفندی که قاصد خبر بهتری باشد، خواهند فروخت.
فکر پیچیدن بوی بهار توی اون خونه دور، وحشت شکستن بال امید، شوق يه خیز بلند از روی بته های نور، با اینا زمستونو سر می کنم، با اینا خستگیمو در می کنم.
Empty rooms, where we learn to live without love
Empty Rooms by Gary Moore -
Loneliness is your only friend.
A broken heart that just won't mend
is the price you pay.
It's hard to take when love grows old.
The days are long and the nights turn cold
when it fades away.
You hope that she will change her mind,
but the days drift on and on.
You'll never know the reason why she's gone.
You see her face in every crowd.
You hear her voice, but you're still proud,
so you turn away.
You tell yourself that you'll be strong.
But your heart tells you,
this time you're wrong.
You hope that she will change her mind,
but the days drift on and on.
You'll never know the reason why she's gone.
Empty rooms,
where we learn to live without love.
Empty rooms,
where we learn to live without love.
Empty rooms,
where we learn to live without love.
Empty rooms,
where we learn to live without love.
Empty rooms,
where we learn to live without love.
Empty rooms,
where we learn to live without love.
Empty rooms,
where we learn to live without love.
All alone in an empty room.
Lonliness is your only friend, hooh.
Oh, she's gone and you're at the end.
۱۳۸۶ اسفند ۱۹, یکشنبه
ز مثل زندگی، پ مثل پیچ در پیچ
ای کسانی که از رنگ و نام کنفرانس ها نمی هراسید و تنها به خودتان توکل می کنید و مقاله تان را با اعتماد به نفس کذایی به کنفرانس بالانشین های مستکبر می فرستید، بدانید و آگاه باشید که ما هم از شما حمایت می کنیم. لذا فرشته خود را در يک بعداز ظهر بی حادثه اسفندی بر شما نازل می کنیم و روح و جانتان را از شادی لبریز می کنیم. باشد که در یک روز گرم تابستانی شما را به بارگاهمان در شیکاگو به یخ در بهشت با طعم هوش مصنوعی دعوت نماییم. تا اطلاع ثانوی همینگونه الکی خوش باشید که ما سبک مغزان را ارج می نهیم.
***
تنها صدای ساختگی پیغام گیر است که می ماند: "ضمن عرض سلام و تشکر از حضور پرشور شما در بازی عشقهای تخمی-تخیلی، به اطلاع رسانده می شود که شما به انتهای این رابطه رسیده اید. برای بازگشت کل مسیر 1 را فشار دهید، برای مرور خاطرات 2 را فشار دهید. برای دریافت قرص خواب 3 را فشار دهید. برای فحش دادن به ما 4 را فشار دهيد. برای فحش دادن به خودتان 5 را فشار دهید. برای انتقال به بیمارستان، تیمارستان یا قبرستان 6 را فشار دهيد. برای اظهار ندامت و پشیمانی خودتان را فشار ندهید، ما خودمان قبلا ترتیب همه جا را داده ایم. اگر مریض احوال نیستید، لطفا مجددا شماره گیری نفرمایید."
***
نشانه ها را باور ندارم. این هم در کنار خیلی از چیزهایی که خیلی سخت باور می کنم یا اینکه دوست دارم سخت باور کنم. برای همین است که تا کنون در برابر وسوسه های درونی و بیرونی که مرا به آماده کردن سفره هفت سین فرامی خوانند، مقاومت کرده ام. سعی می کنم بهار را تنها با نمودهای قابل لمس آن مثل خوب شدن هوا، طولانی شدن روزها و شاد شدن چهره شهر برای خود تعریف کنم و از فکر کردن به همه نشانه های انتزاعی پرهیز کنم. در این شرایط سفره هفت سین از القاء کمترین حس مثبتی در من عاجز است. شاید هیچ چیز وحشتناک تر از سفره هفت سینی که به تنهایی آماده می شود، به تنهایی دیده و لمس می شود و به تنهایی جمع می شود، نیست.
***
تنها صدای ساختگی پیغام گیر است که می ماند: "ضمن عرض سلام و تشکر از حضور پرشور شما در بازی عشقهای تخمی-تخیلی، به اطلاع رسانده می شود که شما به انتهای این رابطه رسیده اید. برای بازگشت کل مسیر 1 را فشار دهید، برای مرور خاطرات 2 را فشار دهید. برای دریافت قرص خواب 3 را فشار دهید. برای فحش دادن به ما 4 را فشار دهيد. برای فحش دادن به خودتان 5 را فشار دهید. برای انتقال به بیمارستان، تیمارستان یا قبرستان 6 را فشار دهيد. برای اظهار ندامت و پشیمانی خودتان را فشار ندهید، ما خودمان قبلا ترتیب همه جا را داده ایم. اگر مریض احوال نیستید، لطفا مجددا شماره گیری نفرمایید."
***
نشانه ها را باور ندارم. این هم در کنار خیلی از چیزهایی که خیلی سخت باور می کنم یا اینکه دوست دارم سخت باور کنم. برای همین است که تا کنون در برابر وسوسه های درونی و بیرونی که مرا به آماده کردن سفره هفت سین فرامی خوانند، مقاومت کرده ام. سعی می کنم بهار را تنها با نمودهای قابل لمس آن مثل خوب شدن هوا، طولانی شدن روزها و شاد شدن چهره شهر برای خود تعریف کنم و از فکر کردن به همه نشانه های انتزاعی پرهیز کنم. در این شرایط سفره هفت سین از القاء کمترین حس مثبتی در من عاجز است. شاید هیچ چیز وحشتناک تر از سفره هفت سینی که به تنهایی آماده می شود، به تنهایی دیده و لمس می شود و به تنهایی جمع می شود، نیست.
۱۳۸۶ اسفند ۱۶, پنجشنبه
در اينجا هم گاهی فيلمهایی تهيه می شه که بنا بر عرف جامعه حاوی محتوای ناپسند هستند. Young people f…ing يکی از اون فيلمهاست (عجب عنوان بامسما و اینتوایتیوی!) که به دليل دربرداشتن صحنه های سکس بی لفافه مورد انتقاد قرار گرفته. فیلم در فستیوال سال 2007 تورنتو نمایش داده شده و قراره آوریل 2008 اکران بشه. شیوه برخورد با چنین فیلمهایی برام جالب اومد. نماینده های پارلمان دارند طرحی رو تصویب می کنند که به دولت اجازه می ده از دادن اعتبار مالیاتی (Tax Credit) به سازندگان فیلمهایی که از نظر محتوا نامناسب تشخیص داده می شه، جلوگیری کنه (تشخیص این مسئله به عهده یک کمیته از اشخاصی با پس زمینه فرهنگی هستش و خوشبختانه نماینده ولی فقيه یا ملکه الیزابت در اون حضور نداره!) توجیه مسئله اینه که وقتی فیلم برای اکثریت جامعه نامناسب تشخیص داده می شه، نباید از پول مالیات عمومی استفاده کنه. ولی خب توقیف و لعن و نفرین و تکفیری در کار نیست.
***
خیلی از اوقات برای جلب کمک های مردمی به مناطق آسیب دیده در کشورهای دیگه، آگهی های تبلیغاتی به این مضمون دیده می شه : "به ازای هر 1 دلار کمک مردمی، دولت 2 دلار کمک خواهد کرد." از اینکه دولت یک کشور رفتارش با دیگر کشورها رو به صورت يک تابع خیلی ساده از رفتار مردم خودش تعریف می کنه، حس خوبی به آدم دست می ده. به خصوص وقتی یاد و خاطره گشاده دستی های حکومت اسلامی ایران به ملل مظلوم مسلمان سراسر دنیا در ذهن تداعی می شه.
***
مقدس نمایی نقش سربازان کشور گویا یک اپیدمی فراگیر در سراسر دنیاست. از همین جنس است ادبیات پرطمطراقی که توسط مقامات سیاسی و فرماندهای عالی رتبه، نثار سربازان کانادایی که مشغول خدمت در افعانستان هستند، می شود: "کسانی که آسایش خود را فدای دفاع از مردمی می کنند که نمی توانند از خودشان دفاع کنند" من خیلی بعید می دونم مردم عادی یا حتی سربازهایی که مشغول خدمت در افغانستان هستند، چنین تصوری از نقش خودشون داشته باشند. تکیه روی ارزشهای معنوی این عمل شاید در جوامعی مثل ایران که پس زمینه ایدئولوژیک برای پذیرش ایثار رو دارند، تا حدی منطقی به نظر برسه. ولی در جامعه فردمحوری مانند کانادا که افراد معمولا دلیلی برای ترجیح منافع جمع بر منافع شخصی خود نمی بینند، چیزی بیشتر از تعارفات کلیشه ای نیست.
***
خیلی از اوقات برای جلب کمک های مردمی به مناطق آسیب دیده در کشورهای دیگه، آگهی های تبلیغاتی به این مضمون دیده می شه : "به ازای هر 1 دلار کمک مردمی، دولت 2 دلار کمک خواهد کرد." از اینکه دولت یک کشور رفتارش با دیگر کشورها رو به صورت يک تابع خیلی ساده از رفتار مردم خودش تعریف می کنه، حس خوبی به آدم دست می ده. به خصوص وقتی یاد و خاطره گشاده دستی های حکومت اسلامی ایران به ملل مظلوم مسلمان سراسر دنیا در ذهن تداعی می شه.
***
مقدس نمایی نقش سربازان کشور گویا یک اپیدمی فراگیر در سراسر دنیاست. از همین جنس است ادبیات پرطمطراقی که توسط مقامات سیاسی و فرماندهای عالی رتبه، نثار سربازان کانادایی که مشغول خدمت در افعانستان هستند، می شود: "کسانی که آسایش خود را فدای دفاع از مردمی می کنند که نمی توانند از خودشان دفاع کنند" من خیلی بعید می دونم مردم عادی یا حتی سربازهایی که مشغول خدمت در افغانستان هستند، چنین تصوری از نقش خودشون داشته باشند. تکیه روی ارزشهای معنوی این عمل شاید در جوامعی مثل ایران که پس زمینه ایدئولوژیک برای پذیرش ایثار رو دارند، تا حدی منطقی به نظر برسه. ولی در جامعه فردمحوری مانند کانادا که افراد معمولا دلیلی برای ترجیح منافع جمع بر منافع شخصی خود نمی بینند، چیزی بیشتر از تعارفات کلیشه ای نیست.
۱۳۸۶ اسفند ۱۱, شنبه
خصوصی: خودتکانی
برای يک روز هم که شده، ساعت زنگ دار را غافلگير کنيد و ناگهان چشم بگشاييد و کابوسهای مزخرف ديشب را در زباله دان ذهنتان پرتاب کنيد و روياهای منجمدشده را از صندوقخانه قلبتان بيرون آوريد و آنها را در مقابل نور خورشيد پهن کنيد، چه بسا يخشان تا بهار باز شود.
عينک های کهنه آقای فیلسوف شاکیان را عوض کنيد و از او بخواهيد تا به هنگام قدم زدن، بجای سيگار کشيدن شراب بنوشد و پنجره اتاقش را بگشاید و بجای تئوری بافتن از زندگی، کمی هوای تازه استشمام کند.
به فقر و بی عدالتی و خشونت فکر نکنید و دنيای بیرحم وانفسا را فراموش کنید و به واقعيت هایی که نمی توانيد تغيير دهيد، نيانديشيد و بر سر مزار خدا حاضر شويد و برایش فاتحه ای بخوانيد و چه بسا او را ببخشيد!
به این زندانبان زهرمار بخورانيد و مرغ دلتان را برای يک روز از قفس آزاد کنید و تفالی به موزیک های جاودانه خود بزنید، چه بسا فال به Schindler’s List افتد. وانگه آن را دوباره نفس بکشيد و ببينيد زندگی از پشت دريچه نمناک چشمها چه سبک می شود.
کمی هم دچار توهم شويد و گاهی او را آنطور که دوست داريد ببينيد و دروغهایش را وقتی که او زیبا می شود و با هیجان خود را ابراز می کند، باور کنيد و از انتهای راه آنقدر نترسيد.
خودتان را تحویل بگيريد و چه بسا برای خود تولد هم بگيريد و اعداد را در خماری بگذاريد و به دنيا اعلام کنيد که هيچ وقت تا بدين حد احساس جوانی و تازگی نمی کرده ايد.
عينک های کهنه آقای فیلسوف شاکیان را عوض کنيد و از او بخواهيد تا به هنگام قدم زدن، بجای سيگار کشيدن شراب بنوشد و پنجره اتاقش را بگشاید و بجای تئوری بافتن از زندگی، کمی هوای تازه استشمام کند.
به فقر و بی عدالتی و خشونت فکر نکنید و دنيای بیرحم وانفسا را فراموش کنید و به واقعيت هایی که نمی توانيد تغيير دهيد، نيانديشيد و بر سر مزار خدا حاضر شويد و برایش فاتحه ای بخوانيد و چه بسا او را ببخشيد!
به این زندانبان زهرمار بخورانيد و مرغ دلتان را برای يک روز از قفس آزاد کنید و تفالی به موزیک های جاودانه خود بزنید، چه بسا فال به Schindler’s List افتد. وانگه آن را دوباره نفس بکشيد و ببينيد زندگی از پشت دريچه نمناک چشمها چه سبک می شود.
کمی هم دچار توهم شويد و گاهی او را آنطور که دوست داريد ببينيد و دروغهایش را وقتی که او زیبا می شود و با هیجان خود را ابراز می کند، باور کنيد و از انتهای راه آنقدر نترسيد.
خودتان را تحویل بگيريد و چه بسا برای خود تولد هم بگيريد و اعداد را در خماری بگذاريد و به دنيا اعلام کنيد که هيچ وقت تا بدين حد احساس جوانی و تازگی نمی کرده ايد.