در اينجا هم گاهی فيلمهایی تهيه می شه که بنا بر عرف جامعه حاوی محتوای ناپسند هستند. Young people f…ing يکی از اون فيلمهاست (عجب عنوان بامسما و اینتوایتیوی!) که به دليل دربرداشتن صحنه های سکس بی لفافه مورد انتقاد قرار گرفته. فیلم در فستیوال سال 2007 تورنتو نمایش داده شده و قراره آوریل 2008 اکران بشه. شیوه برخورد با چنین فیلمهایی برام جالب اومد. نماینده های پارلمان دارند طرحی رو تصویب می کنند که به دولت اجازه می ده از دادن اعتبار مالیاتی (Tax Credit) به سازندگان فیلمهایی که از نظر محتوا نامناسب تشخیص داده می شه، جلوگیری کنه (تشخیص این مسئله به عهده یک کمیته از اشخاصی با پس زمینه فرهنگی هستش و خوشبختانه نماینده ولی فقيه یا ملکه الیزابت در اون حضور نداره!) توجیه مسئله اینه که وقتی فیلم برای اکثریت جامعه نامناسب تشخیص داده می شه، نباید از پول مالیات عمومی استفاده کنه. ولی خب توقیف و لعن و نفرین و تکفیری در کار نیست.
***
خیلی از اوقات برای جلب کمک های مردمی به مناطق آسیب دیده در کشورهای دیگه، آگهی های تبلیغاتی به این مضمون دیده می شه : "به ازای هر 1 دلار کمک مردمی، دولت 2 دلار کمک خواهد کرد." از اینکه دولت یک کشور رفتارش با دیگر کشورها رو به صورت يک تابع خیلی ساده از رفتار مردم خودش تعریف می کنه، حس خوبی به آدم دست می ده. به خصوص وقتی یاد و خاطره گشاده دستی های حکومت اسلامی ایران به ملل مظلوم مسلمان سراسر دنیا در ذهن تداعی می شه.
***
مقدس نمایی نقش سربازان کشور گویا یک اپیدمی فراگیر در سراسر دنیاست. از همین جنس است ادبیات پرطمطراقی که توسط مقامات سیاسی و فرماندهای عالی رتبه، نثار سربازان کانادایی که مشغول خدمت در افعانستان هستند، می شود: "کسانی که آسایش خود را فدای دفاع از مردمی می کنند که نمی توانند از خودشان دفاع کنند" من خیلی بعید می دونم مردم عادی یا حتی سربازهایی که مشغول خدمت در افغانستان هستند، چنین تصوری از نقش خودشون داشته باشند. تکیه روی ارزشهای معنوی این عمل شاید در جوامعی مثل ایران که پس زمینه ایدئولوژیک برای پذیرش ایثار رو دارند، تا حدی منطقی به نظر برسه. ولی در جامعه فردمحوری مانند کانادا که افراد معمولا دلیلی برای ترجیح منافع جمع بر منافع شخصی خود نمی بینند، چیزی بیشتر از تعارفات کلیشه ای نیست.