به تاريخ، اين پيرِ هرزه گرد

از تو انتظاری بيش از اين نيست.
تو را برای اين پرورده اند که همچون پيرزن های هرزه گرد و لوده، در شلوغ ترين ميادين شهر، بلندترين کاخها و داغترين حرمسراهای پادشاهان سرک بکشی و با خوشنام ترين، اشراف زاده ترين، پرهياهو ترين و خوش چهره ترين خلايق هم صحبت شوی و همه حوادث گذرنده بر آنها را با جزييات کامل بر صفحات کتاب پلشت خود جاودان کنی.

از رجزخوانيها و هارت و پورت های رستم و اسفنديار در برابر هم
تا داستانهای رنگارنگ هزارويکشب کاخ خليفه بغداد
تا نغمه های لوس و دخترمابانه لامارتين برای مادام الوير(همه اش آه، اوه، ايش، کجايی؟ دلم تنگ شده است! باسنم گشاد شده است! آه، اوه، آخ ...)
تا لحاف کشی برای اشرف پهلوی و معشوق های نیمه-مردش!

تو را با افکار بلند عين القضات چه کار، ای کوتوله؟
تو از زخمهای جانکاه صادق هدايت، فانوس دريايی ويرجينيا وولف و روح ناآرام و بلند سيلويا پلات چه می دانی؟ (جز آنکه تاريخ و روش خودکشی و محل خاکسپاری پيکر آنها را به همراه چند دليل مزخرف و ژورناليستی برای انتحار در کنارشان بنويسی و پرونده شان را مختومه اعلام کنی، کار ديگری می توانی انجام دهی؟)

می دانم که رسالتت در اين قرن را هم بخوبی انجام می دهی. بخصوص با ابزارهای تکنولوژيک جديدی که به آن مجهز شده ای و در آن واحد می توانی همه سوراخ سنبه های مورد علاقه ات را ديد بزنی. از من بهتر می دانی که حالا دوره هری پاترها، ماتريکس ها، گروه آريان و ديويد بکهام هاست. راستی شنيده ام چند شب پيش ديويد بکهام يک آروغ مشکوک و نابهنگام بطرف همسرش پرتاب کرده است. اگر تا بحال بخش جداگانه ای به آروغهای او اختصاص نداده ای، حتما اين کار را انجام بده. ممکن است فلسفه پشت اين آروغ در قرنهای آينده کشف شود!